تلسکوپ هابل یک «مسابقه طناب کشی» کیهانی رصد کرد

تلسکوپ فضایی هابل ناسا نگاهی به یک سوی طناب‌کشی کیهانی ده‌ها میلیون ساله بین دو کهکشان انداخته است.

به گزارش ایسنا، این رقابتی است که ممکن است هرگز یک برنده آشکار در آن مشخص نشود زیرا این دو کهکشان به خوبی می‌توانند در پایان این رقابت گرانشی با هم ادغام شوند.

کهکشانی که هابل به تصویر کشیده است، کهکشان مارپیچی ان‌جی‌سی ۵۴۲۷(NGC 5427) است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این کهکشان همراه با کهکشان مارپیچی دیگری با اندازه مشابه به نام ان‌جی‌سی ۵۴۲۶(NGC 5426)، دوگانه آرپ ۲۷۱(Arp271) را تشکیل می‌دهند که در فاصله حدود ۱۳۰ میلیون سال نوری از زمین در صورت فلکی سنبله قرار دارد.

در حالی که ان‌جی‌سی ۵۴۲۶ در این تصویر خارج از کادر است، اثرات آن به وضوح مشخص است. در سمت راست در قسمت پایینی کهکشان مارپیچی، خطی از گاز، غبار و ستارگان دیده می‌شود که از ان‌جی‌سی ۵۴۲۷ دور می‌شوند.

این دو کهکشان که با هم آرپ ۲۷۱ نامیده می‌شوند، حدود ۱۳۰ هزار سال نوری در فضا امتداد دارند که تقریبا ۱.۳ برابر عرض کهکشان راه شیری ما است.

آرپ ۲۷۱ توسط ستاره‌شناس بریتانیایی ویلیام هرشل در سال ۱۷۸۵ کشف شد و به طور گسترده توسط طیف وسیعی از تلسکوپ‌های زمینی و فضایی، از جمله تلسکوپ ویکتور ام‌بلانکو(Víctor M. Blanco) واقع در شیلی مورد مطالعه قرار گرفت.

بلانکو نمای کاملی از این طناب کشی کیهانی بین این دو کهکشان ارائه کرد که به تصویر هابل از ان‌جی‌سی ۵۴۲۷ این امکان را می‌دهد تا به طور کامل در زمینه حل شود.

دانشمندان مطمئن هستند که این تعامل برای چندین میلیون سال آینده ادامه خواهد داشت. آنچه هنوز از مشاهدات آرپ ۲۷۱ مشخص نیست این است که آیا تعامل گرانشی آن‌ها باعث می‌شود که این دو کهکشان به هم نزدیک شوند، برخورد کنند و ادغام شوند یا خیر.

ستاره‌شناسان می‌توانند برهمکنش گرانشی را ببینند که باعث می‌شود گاز بین این کهکشان‌ها به اشتراک گذاشته شود و این باعث شکل‌گیری ستاره‌های جدید می‌شود. بسیاری از این ستارگان جدید را می‌توان در طناب‌کشی کیهانی از گاز و غبار که این دو کهکشان در جریان است، مشاهده کرد.

رصد برهم‌کنش کهکشان‌ها به دانشمندان نمایی از اتفاقی را می‌دهد که راه شیری و کهکشان همسایه آن، آندرومدا در پیش دارند و در آینده‌ای دور با هم برخورد می‌کنند.

این دو کهکشان مارپیچی با سرعتی در حدود ۱۰۷۹ هزار و ۸۷۰ کیلومتر در ساعت به یکدیگر نزدیک می‌شوند که تقریبا ۴۵۰ برابر حداکثر سرعت یک جنگنده جت F-۱۶ لاکهید مارتین است. اما آنها هنوز ۲.۵ میلیون سال نوری فاصله دارند که باید قبل از ملاقات و ادغام طی ۴.۵ میلیارد سال آینده آن را طی کنند.

وقتی این ادغام اتفاق بیفتد، چه اتفاقی برای منظومه شمسی می‌افتد؟

دانشمندان ادغام کهکشان ما و آندرومدا را در سال ۲۰۰۶ شبیه‌سازی کردند و دریافتند که ممکن است خورشید و منظومه شمسی به سمت سیاهچاله عظیم در قلب کهکشان راه شیری، موسوم به کمان‌ای* Sagittarius A* (Sgr A* پرتاب شود.

پس از این، بسته به اینکه ستاره ما چقدر به  سیاهچاله نزدیک شود، دو اتفاق می‌تواند رخ دهد. اگر ستاره ما به اندازه کافی به ابرسیاهچاله ۴.۵ میلیون برابر خورشید نزدیک شود، ممکن است توسط نیروهای گرانشی عظیم آن متلاشی شود.

از طرف دیگر، اگر خورشید در مداری به دور این سیاهچاله بیفتد، ممکن است آنقدر سریع به اطراف بچرخد که به طور کلی از کهکشان راه شیری به بیرون پرتاب شود.

با مطالعه کهکشان‌های دارای برهمکنش دانشمندان می‌توانند شبیه‌سازی‌های بهتری بسازند که به ما نشان می‌دهد آیا منظومه شمسی و خورشید به چه سرنوشتی دچار می‌شوند.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: تلسکوپ فضایی هابل معاونت علمي و فناوري رياست جمهوري هوش مصنوعی شرکت های دانش بنیان ناسا کهکشان مارپیچی دو کهکشان میلیون سال کهکشان ما طناب کشی راه شیری ان جی سی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۶۹۴۸۸۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

در این سیاره سرعت باد مثل سرعت «گلوله» است

مشاهدات جدید تلسکوپ فضایی جیمز وب از سیاره فراخورشیدی WASP-43b نشان می‌دهد این غول گازی داغ از نظر چرخش وضعی قفل شده است، به این معنا که یک طرف آن همیشه رو به خورشید خود و طرف دیگرش همیشه خیره به فضای تاریک است. 

به گزارش فرادید، دانشمندان با استفاده از تلسکوپ فضایی جیمز وب، نقشه آب و هوای سیاره‌ای در فاصله ۲۸۰ سال نوری از زمین را ترسیم کرده‌اند؛ یک غول گازی داغ که یک طرف آن همیشه رو به خورشید و طرف دیگرش پوشیده از شب ابدی است. 

سیاره WASP-43b عمدتاً از هیدروژن و هلیوم تشکیل شده است و به دلیل نزدیکی به ستاره میزبان خود که هر ۱۹ ساعت زمینی یک بار به دور آن می‌چرخد، به طور قابل‌توجهی گرمتر از هر غول گازی در منظومه شمسی ما است. این نزدیکی شدید به این معنا است که WASP-43b همیشه رو به ستاره خود قفل شده است. 

اکنون محققان کشف کرده‌اند که این حالت به طور همیشگی یک طرف سیاره را تا دمای حدود ۱۲۶۰ درجه سانتیگراد گرم می‌کند، به اندازه‌ای گرم که آهن را ذوب می‌کند. این گرمای سوزان، سنگ را تبخیر و روانه‌ی ابرها می‌کند. 

دانشمندان همچنین دریافتند که تفاوت دمای روز و شب که نسبتاً در ۶۰۰ درجه سانتیگراد نسبتاً خنک‌تر است، بادهای شدیدی ایجاد می‌کند که سرعتشان می‌تواند به ۹۰۰۰ کیلومتر بر ساعت برسد. محققان گزارش آب و هوای فرازمینی‌شان را روز ۳۰ آوریل در مجله Nature Astronomy منتشر کردند. 

WASP-43b سال ۲۰۱۱ کشف شد و ابتدا توسط تلسکوپ‌های فضایی هابل و اسپیتزِر بررسی شد، اما اکنون وضوح برتر تلسکوپ فضایی جیمز وب، جزئیات دقیق جوّ آن را به تصویر کشیده است. 

تِیلور بِل، نویسنده اصلی می‌گوید: «با هابل، به وضوح توانستیم ببینیم در نیمکره روز، بخار آب وجود دارد. هابل و اسپیتزر هر دو نشان دادند که ممکن است در نیمکره شب، ابرهایی وجود داشته باشد. اما به اندازه‌گیری‌های دقیق‌تر جیمز وب نیاز داشتیم تا بتوانیم نقشه‌برداری دما، پوشش ابر، بادها و ترکیب دقیق‌تر جوّی را در سراسر سیاره شروع کنیم.» 

محققان برای سنجش دمای سیاره، از ابزار فروسرخ میانی جیمز وب (MIRI) برای اندازه‌گیری نور منظومه در هر ۱۰ ثانیه به مدت بیش از ۲۴ ساعت استفاده کردند. 

«ما با رصد کل مدار، توانستیم دمای طرف‌های مختلف سیاره را حین چرخش به سمت دید محاسبه کنیم. از این داده می‌توانیم نقشه تقریبی دمای سراسر سیاره را ترسیم کنیم.» 

اندازه‌گیری‌های فروسرخ جیمز وب، ترکیب شیمیایی سیاره را نیز نشان داد که شامل بخار آب می‌شود اما فاقد متان است. متان معمولاً در سیاره‌هایی از این دست از راه واکنش‌های بین هیدروژن و مونوکسیدکربن تولید می‌شود، اما بادهای شدید سیاره ممکن است این متان را به سمت روز سیاره ببرند، جایی که توسط تشعشعات شدید ستاره میزبان از بین می‌رود. 

کانال عصر ایران در تلگرام